- Δεν υπάρχουν προϊόντα στο καλάθι.
Ένα πρωί στις αρχές της δεκαετίας του ’80 μια λίγο φοβισμένη δεκαοκτάχρονη κοπέλα κατέβηκε από το τρένο στον πολύβουο σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης. Ήταν καινούργια φοιτήτρια, κι ερχόταν στην πόλη για πρώτη φορά στην ζωή της. Όταν βγήκα από το κτίριο και βρέθηκα στα πορτοκαλιά λεωφορεία με την φυσαρμόνικα, τακτοποίησα τα μπαγκάζια μου με την βοήθεια δυο-τριών χαμογελαστών ανθρώπων (ποιός ξένος να σε βοηθήσει στην Αθήνα που μου μιλούσαν κιόλας : Καινούργια είσαι;; Φοιτήτρια! Τι με λες, κι η κόρη μου σπουδάζει στην Αθήνα; Πας εσύ Αθήνα να ‘ρθει εδώ το γιαβρί μου;;
Εσύ τι με λες; Σιγά μην ξαναπάταγα το πόδι μου στην Αθήνα !!
Σε λιγότερο από μήνα ήμουν Θεσσαλονικιά…σε ενάμιση μπορούσα να μιλήσω με την τοπική προφορά. Αναρωτιέστε ποιό λόγο είχα να παριστάνω την αυτόχθονα; Ε, μια ψιλοαντιπάθεια στους Αθηναίους και μάλιστα στου Αθηναίους «κάτω από το αυλάκι» υπόβοσκε στην ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης την παλιά εκείνη εποχή. Έγινα κι εγώ Σαλονικιά (από Αμπελόκηπους ούτως ή άλλως) και ησύχασα!
Στα επτά επόμενα χρόνια που έζησα στην αγαπημένη μου πολιτεία επέλεξα να αφουκραστώ με αγάπη την ψυχή της. Όλοι λένε ότι η ψυχή μιας πόλης η και ενός έθνους είναι τα παιδιά και η νεολαία. Δεν το αναιρώ. Όσο μεγαλώνω με ενθουσιάζουν οι νέοι άνθρωποι, χαίρομαι την παρέα τους ίσως περισσότερο από όταν ήμουν συνομήλικη τους. Για μένα όμως η ψυχή της Θεσσαλονίκης είναι οι ηλικιωμένοι, οι Γέροι. Σε κανέναν τόπο δεν βρήκα τόσο νεανικές ψυχές και τόσο καθαρό, νεανικό, λίγο ρυτιδιασμένο χαμόγελο όπως στις «γιαγιάδες» μου, στη Θεσσαλονίκη.
Φυσικά έπαιζε ρόλο οι περιοχές που επέλεγα να ζήσω. Εκείνη την εποχή οι Σαράντα Εκκλησιές κι η Ευαγγελίστρια είχαν μικρά «προσφυγικά» σπίτια ή και ανήλιαγες πολυκατοικίες που κατοικούσαμε εμείς οι φοιτητές και οι Γέροι. Τα νεαρά ζευγάρια, χάρη στις οικονομίες των Γέρων, έμεναν σε ηλιόλουστα ρετιρέ στην Καλαμαριά. Κάθε γειτονιά της Θεσσαλονίκης, ακόμα και οι πολυκατοικίες ήταν κοινωνίες. Συμμετείχαμε, υπήρχαν καυγάδες, αλλοπρόσαλλες φιλίες (η κυρά Σμαράγδα, για παράδειγμα μαγείρευε συνήθως για τρεις…για τον εαυτό της και το γκέι ζευγάρι που έμενε στο διπλανό δυάρι), έρωτες και μίση αντάξια ενός γαλάτικου χωριού του Αστερίξ.
Η δικιά μου φιλενάδα ήταν η Αγγελική. Κεραυνοβόλος έρωτας! Η Αγγελική ήταν όμορφη, τόσο όμορφη θα ήταν κι η Ωραία Ελένη στο ογδόντα τρία της!! Εγώ ήμουν η πιο ωραία κοπέλα στη Σμύρνη μου δήλωσε την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε. Η αδερφή μου η Κλειώ ήταν καλύτερη από μένα, καμιά άλλη, αλλά βλέπεις την χάσαμε στις φασαρίες (εννοούσε τον ξεριζωμό!!) Ήμασταν στο σούπερ-μάρκετ και με έβαλε να της διαβάσω όλες τις ετικέτες και τις τιμές στα υγρά καθαρισμού τουαλέτας, στο τέλος της έχωσα στο καλάθι ένα γαλάζιο…παπί της Jonson με άρωμα πεύκο και πήγαμε παρακάτω στα tide …φυσικά η Αγγελική έπλενε τα ρούχα της στο χέρι, σιγά μην τα ‘βαζε στο πλυντήριο να χαλάσουν. Στο πλυντήριο είχε βάλει ένα κεντημένο κοφτό με δαντέλλα –τελικά έβλεπε καλύτερα από μένα που ήμουν μύωπας από την πρώτη δημοτικού- και ένα βάζο με πλαστικά λουλούδια, τα ψεύτικα λουλούδια ήταν το πάθος της.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί οι πιο στενοί μας συγγενείς είναι εκείνοι με τους οποίους δεν έχουμε καμιά φυσική συγγένεια. Και γιατί η πατρίδα μας είναι μακριά μας. Με την Αγγελική αγάπησα την Ανατολή και τώρα που το σκέφτομαι πιστεύω πως κι εκείνη αγάπησε το γαλάζιο βουνό μου.
Προέρχομαι από μια οικογένεια ορθολογιστών, ακόμα κι οι γιαγιάδες μου σιχαινόντουσαν τα φλιτζάνια, θεωρούσαν τα μάγια βλακείες και δεν θυμάμαι να με τραβολογάνε σε εκκλησίες και να μου πιπιλίζουν το μυαλό με θεολογίες. Από αυτήν την οικογένεια γεννήθηκαν δυο κόρες….η μικρή αδελφή μου, ένα βαθύτατα θρησκευόμενο άτομο και εγώ που γυρίζω το φλιτζάνι μου από δεκαπέντε χρονών. Και για τις δυο μας υπήρξε αρκετός σκεπτικισμός στην ευρύτερη οικογένεια αλλά ελάχιστα σχόλια.
Εγώ κι η Αγγελική ξέραμε πως ήμασταν στενοί συγγενείς.
Μοιραστήκαμε μυστικά και αγαπήσαμε η μια την άλλη. Σιγά-σιγά η Αγγελική με έβαλε στον κόσμο της. Οι φιλενάδες της Σμυρνιές, Πολίτισσες και υπέροχες Ποντίες με δέχτηκαν και αυτές, για χάρη της και μόνο φυσικά….και αυτό σήμαινε υπέροχες βραδιές και υπέροχες ιστορίες και μαγειρέματα και ξόρκια και καφέδες. Η Αγγελική, εκτός από μια καθώς πρέπει γερόντισσα με άσπρους γιακάδες και μαύρα ρούχα ήταν, από πολλές γενιές, μάγισσα της Σμύρνης.
Πιστεύω πως έδωσα πολλές χαρές σε αυτή την γυναίκα, στο κάτω-κάτω κι οι δυο μας πιστεύαμε πως εγώ ήμουν το αληθινό της παιδί. Αυτά που μου είπε τα κατάλαβα και τα πήγα παρά κάτω. Ταξίδεψα πολλές φορές στην Πόλη, σιγά-σιγά αγάπησα τα παζάρια, σταμάτησα να τρέμω στην θέα της φτώχειας των ανθρώπων που ζούσαν στις παράγκες, την αποδέχτηκα και τελικά πείστηκα πως όποιος έχει λεφτά και στέρεους τοίχους δεν είναι απαραίτητα κι ο πιο γαλήνιος.
Της έδωσα όμως και μια μεγάλη απογοήτευση : δεν μπορούσα με κανέναν τρόπο να μάθω να διαβάζω τους «ντελβέδες», τα κατακάθια του καφέ. Η Αγγελική επιθυμούσε σφοδρά να με μάθει να λέω τον καφέ… «ότι να σου συμβεί θα ξέρεις τι σου γίνεται» μου έλεγε καθισμένη στην πολυθρόνα της δίπλα στο παράθυρο που έβλεπε στο δρόμο. Συνήθως στριφογύριζε στο χέρι της ένα καλογυρισμένο φλιτζάνι, οι γειτόνισσες αφήνανε τα φλυτζάνια να τα μελετήσει, μέχρι και με το ταχυδρομείο ερχόντουσαν φλυτζάνια στο σπίτι της … «άσε που δεν πρόκειται να πεινάσεις ποτέ….κάνεις σπουδές εντάξει….εγώ όμως με το φλυτζάνι σπούδασα το Νίκο»…ο Νίκος, ο γιος της, ήταν αγγειολόγος γιατρός που ζούσε στην Αμερική..
Παρόλη την φιλοτιμία μου…δεν το είχα!! Όχι πως δεν έβλεπα «σχεδιάκια»…να! ένα πουλί με ανοιχτά φτερά και δυο ….κροκόδειλοι μαζί με μια καμήλα!! Όλα αυτά δίπλα σε ένα Ζ!!
Αλλά το φλυτζάνι δεν είναι να βλέπεις ζωάκια και σχεδιάκια. Το φλυτζάνι θέλει μια δυνατή φαντασία να τα βάλεις το ένα δίπλα στο άλλο και να σχεδιάσεις μια σταθερή και δεμένη υπόθεση. Μια υπόθεση που θα φανεί αξιόπιστη πρώτα στα δικά σου αυτιά και κατόπιν στου ενδιαφερομένου. Μια υπόθεση που θα σας τραβήξει και τους δύο και θα σας παρασύρει….που θα την πιστέψετε και θα την εξελίξετε…
Τα πάντα μέσα σε ένα «γυρισμένο» φλυτζάνι είναι τακτοποιημένα, οργανωμένα και περιμένουν την επιδέξια –και όχι την επίδοξη- καφετζού να τα αποκαλύψει.
Και με σπαραγμό ψυχής αναγνωρίζω πως αυτή η «καφετζού» δεν θα είμαι εγώ!! Το ταλέντο είναι μια φυσική ευκολία …και ευλογία. Όσο και να κοπιάζω πάνω στους ντελβέδες η φιλοδοξία της πνευματικής μου μητέρας δεν πραγματοποιήθηκε, η μοίρα είχε άλλα, λιγότερο φιλόδοξα, σχέδια για μένα. Ανάμεσά σας όμως σίγουρα θα υπάρχουν φυσικά ταλέντα. Αν νοιώθετε μια έλξη στα μικρά σημαδάκια και τις γραμμούλες που σχηματίζονται στο φλυτζάνι που πίνετε τον καφέ σας, αν παρότι ο γιατρός σας γκρινιάζει εσείς έλκεστε από έναν βαρύ γλυκό σε χοντρό άσπρο φλυτζάνι συνεχίστε να διαβάζετε…θα σας πω ότι ξέρω περί του θέματος.
Ξεκινάμε με την προεργασία
Κανένα φλυτζάνι δεν πρόκειται να μας αποκαλύψει τα μυστικά του αν δεν προετοιμαστείτε προσεκτικά για το «διάβασμα»
Η Αγγελική διάβαζε φλυτζάνια με το φως του ήλιου. Φρόντιζε όχι απλώς να είναι μέρα, αλλά να μπορεί να βλέπει μέσα σε αυτά χωρίς βοήθεια από τεχνητό φως.
Ποτέ δεν ξεκινάμε το διάβασμα χωρίς να κάνουμε τα «ξόρκια». Τα ξόρκια είναι μεγάλη υπόθεση, οικογενειακή υπόθεση, για τις καφετζούδες. Κρατάνε πολλές γενιές και μεταδίδονται συνήθως με βαρύγδουπες οδηγίες …εμένα για να μου πει το ξόρκι του καφέ (το οποίο, δεν ξέρω αν σας το είπα, δεν λειτούργησε κιόλας) η Αγγελική με πέρασε από απερίγραπτες (και κάποιες πολύ αστείες) δοκιμασίες. Το να βουτήξω στην θάλασσα Γενάρη μήνα ήταν η απλούστερη. Φανταστείτε τη φρίκη μου όταν το μισό «ξόρκι» (δυο σειρούλες είναι όλο κι όλο) το διάβασα πριν λίγα χρόνια σε ένθετο περιοδικού για την καφεμαντεία. Μετά που το ξανασκέφτηκα σταμάτησα να αντιδρώ, πλουραλισμός στην πληροφορία υπάρχει σήμερα για όλα τα θέματα …δεν χρειάζεται να περνάμε από σαράντα κύματα, κυριολεκτικώς.
Πριν πάρουμε το φλυτζάνι, πλένουμε τα χέρια μας.
Το φλυτζάνι καλό είναι να το έχει γυρίσει μόνος του ο ενδιαφερόμενος και να το έχει αφήσει να στεγνώσει τε-λει-α. Αλλιώς δάκρια και πόνοι θα αντικαταστήσουν τις χαρές και τις επιτυχίες.
Εννοείται πως όταν ήμαστε στενοχωρημένοι ή έχουμε πένθος δεν λέμε σε κανέναν τον καφέ, ούτε όμως και τον κοιτάζουμε για λογαριασμό μας. Ότι ήταν να πάθουμε το πάθαμε….! Α, μην ξεχάσω, το κρατάμε πάντα στο αριστερό χέρι.
Αγγέλοι του Ουρανού, Κυρές του Φεγγαριού, του κόσμου τα Κακά να τα κάψει η Φωτιά.
Φωτιά και νερό και γη, το τέλος κι η αρχή, δείξτε τα μελλούμενα στον/στη… (το δικό μας όνομα όχι το όνομα του ενδιαφερομένου, εκεί έκανε λάθος το περιοδικό)
Αυτό είναι το ξόρκι! Το λέμε τέσσερες φορές όρθιες, δυνατά μόνο αν είμαστε μόνες μας, κοιτάζοντας στις τέσσερες κατευθύνσεις (αρχίζουμε κοιτάζοντας την ανατολή, καταλήγουμε στον βορρά)
Το «διάβασμα»
Αφετηρία για να ξεκινήσει το διάβασμα είναι το χερούλι. Αν και μια έμπειρη καφετζού δεν χρειάζεται να μπει στην διαδικασία οι υπόλοιπες ας χωρίσουν τον κύκλο του φλυτζανιού σε τέσσερα κομμάτια.
Διαβάζουμε μόνο όσα σχήματα και γραμμές μας είναι ευδιάκριτα και σαφή και δεν το πολυπροσπαθούμε να καταλάβουμε τα σχήματα.
Ότι βρίσκεται ψηλά, κοντά στο χείλος του φλιτζανιού είναι της επικαιρότητας, τα προλαβαίνετε δεν τα προλαβαίνετε! Αυτά που βρίσκονται στο βάθος αφορούν τις επιθυμίες τις επιδιώξεις και τους καλά κρυμμένους εχθρούς!
Το φλυτζάνι θεωρείται βραχυπρόθεσμή μαντική μέθοδος, δίνει πρόβλεψη το πολύ για ένα εξάμηνο. Αυτό φυσικά δεν ισχύει αν η καφετζού είναι κάποια σοβαρή και διαισθητική συνάδελφος της αγαπημένης μου δασκάλας.
Και μια παρατήρηση : φλυτζάνι λένε μόνο οι γυναίκες. Εμένα όμως μου το λέει άντρας, χειρούργος το επάγγελμα. Όχι παιδιά, δεν θα σας πω ούτε ποιος είναι ούτε που χειρουργεί! Το μεγάλο νοσοκομείο που δουλεύει όμως ξέρει το μυστικό του. Εμένα μου το κάρφωσε μια σεκιούριτι στα ραντεβού των εξωτερικών ιατρειών! Από εκεί και πέρα, όπως και κάθε επιτυχία μας στην ζωή, δεν χαρίζεται, θέλει διπλωματία και ελιγμούς! Και να μιλάμε με τους συνανθρώπους μας, ακόμα και στις ουρές για τα ραντεβού των νοσοκομείων.
Τα σχήματα δεν ερμηνεύονται μόνα τους. Αν είδες μια καμήλα στο φλυτζάνι κοιτάζεις γύρω από την καμήλα και συνδυάζεις. Που κοιτάζει η καμήλα; Που πατάει; Τι βρίσκεται πάνω από το κεφάλι της;;
Σύμβολα
Γραμμές: Το μεγάλο θέμα του καφέ, τι σημαίνουν οι γραμμές; Οι γραμμές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, στις κάθετες στο χείλος του φλιτζανιού και στις παράλληλες.
Σημαντικότερες είναι οι παράλληλες. Αν είναι ευθείες και μακριές σημαίνουν μια εύκολη χωρίς δυσκολίες ζωή. Αν η ευθεία διακόπτεται με μικρές γραμμές και μοιάζει με συρματόπλεγμα τα πράγματα δυσκολεύουν
Αν στην αρχή της υπάρχει ένα σύμβολο πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη, αν είναι στο τέλος η λύση των προβλημάτων εξαρτάται ιδιαίτερα και από αυτό το σύμβολο.
Οι κυματιστές γραμμές αφορούν ανεβοκατεβάσματα, και απαιτείται η μεγαλύτερη προσοχή. Η ζωή σου βρίσκεται πάνω σε ένα κύμα. Την μια φορά ανεβαίνεις ψηλά, έχεις επιτυχίες αλλά δεν προφταίνεις να χαρείς…ξανακατεβαίνεις. Έτσι θα τραβήξει η ζωή σου. Γιαυτό όταν πηγαίνουν καλά τα πράγματα προσπάθησε να κρατάς «πισινή».
Ο δρόμος είναι δυο παράλληλες γραμμές, συνήθως είναι κάθετες στο χείλος. Καλό είναι η Αρχή του να είναι ευδιάκριτη και η πορεία του όσο πιο μακριά γίνεται.
Πότε έρχεται ο έρωτας??
Ο Έρωτας μπορεί να εμφανιστεί στο κομμάτι που δείχνει την εργασία. Σε αυτή την περίπτωση είναι καινούργιο πρόσωπο από το χώρο της δουλειάς. Στο κομμάτι του φλυτζανιού που αφορά την Υγεία θα είναι ο οδοντίατρος που πήγες την θεία Ευανθία για να φτιάξει καινούργια μασέλα. Στο κομμάτι του Έρωτα είναι ένας γνήσιος κατακέφαλος έρωτας.
Ο Έρωτας που θα σε παγιδεύσει έχει να κάνει με ένα δίχτυ στο βάθος της κούπας του καφέ σου που συνοδεύεται από ένα γράμμα (το αρχικό του λεγάμενου σε όνομα ή επίθετο), έναν αριθμό πάνω στον οποίο θα Τον συναντήσεις κι έναν σπασμένο κύκλο ή κάποιο άλλο κακό σημαδάκι (διχάλες, αστέρια με μεγάλη ουρά κλπ) που δείχνει ότι αυτό που έρχεται δεν είναι μια ηλιόλουστη ζωή μάλλον το πάει για χιονιά…
Μια έμπειρη καφετζού θα ξεχωρίσει αμέσως το «πρόσωπο» εξαιτίας του οποίου την επισκέπτεται (και την πληρώνει) η πελάτισσα.
Το «πρόσωπο» μπορεί να είναι «κορωνάτο», φοράει κορώνα στο κεφάλι, δηλαδή έχει αξίωμα, ή να είναι σπαθάτος (παίδαρος!) κλπ. Μπορεί να κάνει την παρατήρηση : «είναι δεμένος αλλού!!». Αυτό, κορίτσια, έχει διπλή σημασία και φροντίστε να ζητήσετε διευκρινήσεις για το τι ακριβώς εννοεί η κυρία που σας λέει το φλιτζάνι.
Για τις πιο αθώες αναγνώστριες πρόσωπο «απ’ αλλού δεμένο» σημαίνει αυτό που στην καθομιλουμένη ονομάζεται «παντρεμένος άντρας».
Για τις περισσότερο έμπειρες όμως μπορεί να σημαίνει κάποιος άντρας, ο οποίος είναι «καπαρωμένος» …..τουτέστιν όχι υποχρεωτικά παντρεμένος αλλά ένας αξιόλογος άντρας που κάποια αποφασιστική γυναίκα έχει βάλει στο μάτι –έχει πάει σε μάγισσα και του έχουν κάνει διάφορα (μάγια) του ανθρώπου!
Στην προκειμένη περίπτωση μια έντιμη επαγγελματίας καφετζού συστήνει στην πελάτισσα να απομακρυνθεί πάραυτα και πάση θυσία. Μια άπληστη επαγγελματίας καφετζού αναλαμβάνει -έναντι αδρότατης αμοιβής- μόνη της ή με συνεργασία «πανίσχυρων μάγων» να κερδίσει την μάχη και το τρόπαιο, -δηλαδή τον άντρα δεμένο χειροπόδαρα- για λογαριασμό της πελάτισσας.
Είτε η ενδιαφερόμενη έχει πέσει σε απατεώνες (το σύνηθες) είτε σε μάγους (δεν θα κουραστώ να σας λέω ότι τα μάγια θέλουν ελάχιστο κόπο για να λειτουργήσουν) η περιουσία κι η ψυχή της βρίσκονται σε θανάσιμο κίνδυνο. Τι από τα δύο μετράει περισσότερο είναι προσωπική εκτίμηση της καθεμιάς και του καθενός.
Ακόμα κι η πιο ταλαντούχα υποψήφια καφετζού δεν μπορεί από μόνη της να διακρίνει την παραπάνω περίπτωση. Αν η δίψα για μάθηση είναι μεγάλη θα χρειαστεί να μαθητεύσετε για καιρό δίπλα σε καταξιωμένη (και φερέγγυα) καφετζού!!
Για τις υπόλοιπες εμάς ας δώσω μερικά συνηθισμένα σημάδια.
Ένα ωραίο καλοσχηματισμένο σπιτάκι με στέγη σημαίνει πως τελικά θα εγκριθεί το στεγαστικό, θα βοηθήσουν και τα πεθερικά και θα το αγοράσετε το διαμέρισμα που ονειρεύεστε.
Σταυρός κοντά στη στέγη : ευτυχισμένη ζωή, θα ζήσεις και θα πεθάνεις -μετά πολλά χρόνια- σε αυτό το σπίτι.
Τα ίδια και καλύτερα με κύκλο-ήλιο κοντά στη στέγη ή στην μπροστινή πόρτα. Αν υπάρχει κανένα λουλουδάκι γύρω από το σπίτι βρισκόμαστε σε ακριβό προάστιο ή στην εξοχή, αν υπάρχει ομίχλη από εξατμίσεις στην περιοχή των Αμπελοκήπων!!
Η αψίδα είναι ένας προσωπικός θρίαμβος, όχι όμως και το τετράγωνο. Πολλά τετράγωνα στη σειρά είναι κλεψιά, κοιτάμε γύρω-γύρω καχύποπτα και προσεκτικά.
Αν η φαντασία μας μπορεί να διακρίνει μέσα στο φλιτζάνι ένα κουνέλι ο πολυπόθητός απόγονος είναι στο δρόμο. Το απίστευτο όμως είναι πως το ίδιο σημαίνει κι ένας καλοσχηματισμένος…. βάτραχος (ίσως επειδή όποιος έχει δει γυρίνους δύσκολα αποφεύγει τον συνειρμό, είναι φτυστοί τα ανθρώπινα σπερματοζωάρια).
Μια γάτα πάλι είναι ένας καλά καλυμμένος εχθρός, ιδιαίτερα αν έχει μεγάλη και στριφογυριστή ουρά. Η κολοβή γάτα δεν μας απασχολεί και πολύ.
Φαίνονται τόσο ξερά αυτά τα καφετζούδικα εικονίδια!!
Στο στόμα της Αγγελικής ήταν νερό για ξεραμένες ψυχές, τραγούδι αγάπης για ανέραστες και κακογερασμένες γυναίκες, και προπαντός ένα κάλεσμα….επιτέλους οι αλλαγές βρίσκονται κοντά. Σπανιότατα η Αγγελική απογοήτευε με μια λανθασμένη πρόβλεψη.
Το μυστικό της ήταν πως με τον τρόπο της απαιτούσε την δράση και την συμμετοχή της γυναίκας στην πραγματικότητα της ζωής της κι όχι την τεμπέλικη μοιρολατρία της αναμονής. Καμιά «προφητεία» της Αγγελικής δεν θα εκπληρωνόταν αν η ενδιαφερομένη δεν περνούσε από την κατατονία και την υποχωρητικότητα στη δράση.
Αλλά φυσικά θα κοροϊδέψω τον εαυτό μου και σας αν σας πω ότι δεν αγάπησα και δεν εμπιστεύτηκα αυτή τη θαυμάσια διαίσθηση…αυτό το καθαρό μάτι που έβλεπε ίσια στην ψυχή….
Βλέπετε ο δρόμος που πατούσε η Αγγελική μου ήταν μια πανάρχαια φυλαγμένη παράδοση. Η παράδοση της μαγείας είναι συνυφασμένη με την δύναμη και την κυριαρχία του Μάγου ακόμα και πάνω στους Βασιλιάδες ( για αυτό και σε πανάρχαια Ιερατεία όπως αυτό της Αιγύπτου ο Φαραώ κρατούσε για τον εαυτό του την θέση του Αρχιερέα). Και αυτή είναι η κατάρα της : η υπεροψία των μάγων απέναντι στην ανθρωπότητα, με την καταπάτηση της ελεύθερης βούλησης, έστω και «επ’ αγαθώ»!!
Για τις αγαπημένες ασταρίνες μάγισσες, μάγισσες από κάθε εθνότητα της Ανατολής, που εισήχθησαν στην Ελλάδα με την μικρασιατική καταστροφή, θεωρώ εμπεριστατωμένη τη μελέτη της Μεϊμαρίδη (της γνωστής συγγραφέως του βιβλίου Οι Μάγισσες της Σμύρνης)
Σας την αντιγράφω :…γυναίκες φωτισμένες , χαρισματικές, είχαν κληρονομήσει γνώσεις γύρω από τα ξόρκια, τα μαγικά, τα βότανα και τα άστρα. Στις κάστες των μαγισσών η γηραιότερη ονομαζόταν mada και ήταν σεβάσμια…η Μάντα ήταν υπεύθυνη για την διάσωση της μαγικής κάστας και την ανθρωποδυναμική της.
Η παράδοση των μαγισσών ατταρίνων μας πληροφορεί πως η μάντα επέλεγε βάσει της διαίσθησης και ενόρασης την κοπέλα στην οποία ήθελε να μεταδώσει τις γνώσεις της. Αυτή επιλεγόταν από παιδούλα…
Στα σμυρναίικα χρόνια καμιά γυναίκα δεν δικαιούνταν να ασκήσει την τέχνη της χωρίς την ευλογία της αρχιμάισσας, γιαυτό και όσες το έκαναν ονομάζονταν «σεχτέκες», δηλαδή κάλπικες.
Η επίλεκτη λοιπόν αποκτούσε μαζί με την ευλογία και τον τίτλο «αρκούδα», ο οποίος δήλωνε ότι είχε βαπτιστεί και ήταν ακόλουθος της μάγισσας. Ο τίτλος της «αρκούδας» παραπέμπει στις παιδούλες-παρθένες- ιέρειες της ¶ρτεμιδος…
Στα πρώτα χρόνια της μαγικής της πορείας η «αρκούδα» έπαιρνε τη γνώση της μαγείας, των βοτάνων και των συνταγών και με την πάροδο αρκετών ετών άρχιζε να ασκεί μόνη της την τέχνη, υπό την καθοδήγηση της μάντα. Όταν η τελευταία έφτανε στην ώρα της, της μετέδιδε και το τελευταίο κομμάτι των γνώσεων της, αυτά που μόνο η μάντα μπορούσε να κάνει, όπως για παράδειγμα τα φίλτρα, τις σκόνες και κάποιες άλλες απόκρυφες συνταγές, οι οποίες δεν έπρεπε να φτάσουν σε ανθρώπου μάτι…
Όλη αυτή η Γνώση, οι τελετουργίες και οι διαδικασίες περνούσαν συνήθως από στόμα σε στόμα προφορικά. Η καταγραφή τους (όταν) γινόταν σε δερματόδετα τετράδια που ονομάζονταν «γριμόρια», γραμματικές δηλαδή και «κώδικες» Codex. Τα γριμορια και οι κώδικες που βρέθηκαν στο μπαούλο της Κατίνας ανέρχονται σε δεκαοχτώ ογκώδεις τόμους από δέρμα, με εικόνες, ζωγραφιές και οδηγίες. Ήταν γραμμένα σε ελληνική, παλιά αραβική και τούρκικη γραφή (δική μου σημείωση: η μάντα παρέδιδε τα βιβλία στην διάδοχό της που δεν ήταν απαραίτητα της ίδιας εθνικότητας με αυτήν, η κάθε μια έγραφε στη μητρική της γλώσσα)
Πηγή : myhoroscope.gr
